بیماری های گوش و حلق و بینی، با آنکه از دیر زمان، بعلت بروز عوارض و مظاهری که کم و بیش موجب ناراحتی و آلام نسبتا شدید می شد، مورد توجه بود ولی در ایران مبنای علمی صحیح و اساس متین و استوار نداشت و مانند سایر بیماری های اختصاصی بوسیله پزشکان عمومی به نحوی سطحی و ابتدائی مورد معالجه قرار می گرفت و به همین سبب همواره ضایعاتی دردناک و اسف انگیز ببار می آورد. خوشبختانه همزمان با آغاز تحولات دانشکده پزشکی تهران سازمان بیماری های گوش و حلق و بینی نیز شکل و صورت پذیرفت و به تدریج و به موازات پیشرفت ها و ترقیات دانشکده رو به توسعه و کمال رفت و دیری نگذشت که بخش منحصر بفرد و ناقصی که در بیمارستان شهرداری برای درمان مبتلایان به بیماری های گوش و حلق و بینی جای خود را به سازمان های مجهز و مراکز بزرگ فعلی  بیماری های گوش و حلق و بینی دانشکده پزشکی داد و اینک بیش از بیست سال نیست که از این رشته علمی کماکان مسیر خود را در راه توسعه و تکمیل ادامه داده و در مدتی کوتاه مقام شایسته ای که در خور و سزاوار آن است در میان سایر شعب پزشکی احراز نموده است.